Ik ben 5 dagen op retraite geweest. Een stilte retraite in Duitsland.
Als je het nog nooit gedaan hebt en ook nooit mediteert kan het je vreselijk lijken. 5 dagen met een groep mensen, op een prachtige lokatie en ook nog eens heerlijk weer en dan helemaal niks tegen elkaar mogen zeggen! Wat is daar nou aan?
Waarom zou je eigenlijk ook?
Waar is dat goed voor?
Het idee is een beetje dat je door stil te zijn je gewoonte gedrag kunt waarnemen en tijdelijk kunt doorbreken. Ik vond het de eerste keer dat ik het deed, na de eerste wat ongemakkelijke uurtjes, nogal een opluchting.
Sociaal gedrag kost best een hoop energie weet je dat!
En het is mooi te ervaren wat er met je gebeurt wanneer je dus eens niet hoeft te voldoen. Wanneer je dus niet direct in je rol hoeft te schieten maar een stapje achteruit kunt doen en gewaar kunt zijn.
Daarmee is het dus ook een hele fijne methode om te ontdekken welke rollen jij verkiest in de omgang met anderen. En in dit geval onbekenden.
Ben je verlegen en een beetje op de achtergrond?
Of ben je juist de gangmaker op bijeenkomsten waar veel onbekenden zijn en er een ongemakkelijke sfeer kan heersen.
Houd jij constant het gesprek gaande zodat er geen vervelende stiltes vallen? Of hoop je vooral dat niemand je een lastige vraag stelt waardoor je door de mand zou kunnen vallen en iedereen kan zien hoe onzeker je werkelijk bent?
Welk deel van jezelf laat je zien?
En welk deel van jezelf probeer je te verbergen?
En vooral, wie ben je dus eigenlijk nog wanneer je dat allemaal laat vallen en gewoon stil bent?
‘Laat ik stil zijn, en naar de waarheid luisteren’
-een cursus in wonderen
Mijn eerste retraite, een jaar of 4 geleden, leverde me in ieder geval op dat ik een groot deel van mijn aangeleerde sociale gedrag liet voor wat het was en me bewust probeerde te worden van wat ik nou echt ervaar in het contact met anderen. Zo kwam ik er achter dat ik van nature best introvert ben, op momenten best verlegen kan zijn en dat nieuwe situaties soms behoorlijk wat spanning in me oproepen.
Maar dit wist ik goed te verbergen met een grote mond en dito woordenschat gecombineerd met humor. Ik kletste mijn weg rondom de onaangename gevoelens.
Ik stopte er gewoon maar mee. En nu laat ik al die ongemakkelijke gevoelens er gewoon maar zijn.
En weet je, dat blijkt dus de truc te zijn om ze te laten oplossen!
Stop met je te verzetten. Probeer je gevoelens vooral niet te onderdrukken en ze verdwijnen. Dat wil niet zeggen dat je er aan toe moet geven, maar puur dat ze laat zijn zoals ze zijn.
En nu ben ik dus gewoon onhandig soms. Of stil en teruggetrokken. Maar ook wel open en spontaan. Maar als ik het ben dan is het omdat ik me ook echt zo voel. Omdat ik ontspannen ben.
Soms steekt het oude patroon nog wel eens de kop op. Niet zo gek ook. Het is een patroon dat beloont wordt in onze maatschappij. Spontane mensen zijn geliefd. Ik glimlach dan maar naar mezelf.
Want ook dat is iets dat meditatie en stilte me hebben opgeleverd.
Mildheid naar mezelf.
Sta jij wel eens stil bij de interne dialoog die voert?
Hoe praat jij tegen je zelf?
Ben je bemoedigend? Bestraffend? Zoek je uitvluchten? Kun je mild zijn?
Vrouwen hebben als het op eten en hun lichaam aankomt vaak een nogal verstoorde relatie met, tja, zich zelf eigenlijk. We kijken in de spiegel en vertellen onszelf wat er allemaal aan mankeert.
Hier te veel en daar te weinig.
Te kort, te lang, te breed te smal.
En soms zijn we best tevreden maar dikke kans dat we dat dan weer veroordelen.
(Hoe durf ik tevreden te zijn! Ik ben toch niet perfect!)
De relatie die we hebben met eten is ook niet altijd even zuiver. We beloven onszelf niet meer te zullen snoepen, doen dat dan toch en dan halen we ofwel onze schouders op, alsof het er niet toe doet of we geven onszelf er van langs. Eten kan een straf zijn en nog veel vaker een beloning.
Soms proberen we onszelf voor de gek te houden. Dan snoepen we alleen maar stiekem. Als niemand het ziet is het minder erg. Maar het ergste is als we onszelf voor de gek houden zonder dat we het weten.
Dat zijn die momenten dat we een rot gevoel hebben. Omdat we vinden dat we iets verkeerd hebben gedaan, of omdat we zijn afgewezen. Omdat we die rotklus maar blijven uitstellen of gewoonweg omdat we eenzaam zijn. En in plaats van het te willen voelen gaan we dan maar eten.
De meeste van ons hebben bovendien fijne associaties bij lekker eten. Dat kreeg je als je lief was, of jarig en vaak ook als troost.
Heb je je pijn gedaan? Stil maar, hier heb je een snoepje.
Ik zou zeggen kijk er eens naar. Sta eens stil bij wat er nu eigenlijk gebeurt.
Zonder er verder iets mee te hoeven.
Zonder het te hoeven veranderen.
Zonder er iets van te vinden.
Zonder er iets over te zeggen.
Dat is Pure stilte.