Vanmorgen was ik naar de sportschool. Alleen dat gegeven is al een feestje en een eigen blog waard, maar dat komt nog wel, nu eerst even dit.
Ik begon mijn rondje op een soort step apparaat. Links naast me stond nog een rijtje step apparaten, en ik zag een dame in het zwart heftig op en neer bewegen, haar armen gespannen om de armsteunen heen, de blik strak vooruit. Toen ik nogmaals naar haar keek zag hoe mager ze was. Nee niet gewoon super slank zoals sommige vrouwen kunnen zijn. Maar zo dun dat je door haar zwarte strech gymbroek de beenderen duidelijk kon zien. Té mager zou je kunnen zeggen.
Toen ik later langsliep, nadat ik mijn tien minuten op het apparaat had afgerond en nog enkele andere oefeningen had gedaan, was ze nog steeds bezig. Ik stelde me zo voor dat ze waarschijnlijk als doel had een bepaalde hoeveelheid calorieën te verbranden.
Aan het einde van mijn rondje was ik op de mat bezig met wat grondoefeningen en kwam ze naast me liggen. Ik wilde iets tegen haar zeggen maar ze was te afgesloten. Zo met haar lichaam bezig, in zichzelf. Ze maakte nauwelijks geluid. Alsof ze er bijna niet was. Terwijl ik mijn lunges deed begon zij te strekken en toen ze voorover boog zag ik de botten van haar bekken uitsteken.
Ik vroeg me af
of ook zij in de spiegel voor ons het verschil tussen ons kon zien. Of ze kon zien hoeveel dunner dan ik ze was. En of dat haar trots en blij maakt of dat ze iets heel anders ziet dan ik.
Een jaar of tien geleden was er een Brits tv programma dat ging over gezondheid en het vaak verwrongen zelfbeeld van vrouwen. Een van de wekelijks terugkerende items was de line-up waar de hoofdgast mee werd geconfronteerd. De vrouw liep dan een ruimte in waar een stuk of zes vrouwen van dun naar dikker opgesteld stonden. De gaste moest dan uitkiezen waar in de rij zij zelf thuishoorde. En keer op keer kozen de vrouwen een plek uit naast een dame die veel voller was dan zijzelf. De confrontatie hiermee was keer op keer weer een groots ogenblik. En voor mij als kijker altijd verbazingwekkend. Hoe slank of hoe dik de gaste ook was. Ze zag zichzelf ALTIJD als vijf tot tien kilo zwaarder dan ze in werkelijkheid was.
Zelf heb ik een soortgelijke ervaring gehad. In de eerste maanden dat ik plantaardig ging eten viel ik flink af en toen ik een nieuwe broek ging kopen durfde ik voor het eerst een skinny jeans aan te trekken. De verkoopster die mij hielp had dezelfde broek aan en ik herinner me hoe ik dacht; ja haar staat dat. Zij is slank!
Ik kwam voorzichtig het pashokje uit. Onzeker. Dit werd niks.
Terwijl ik in de spiegel keek kwam de verkoopster naast me staan en tot mijn verbazing zag ik dat ik een stuk slanker was dan zij. Nee ik was niet blij, of opgelucht. Ik schrok!
Mijn zelfbeeld klopte dus totaal niet met de werkelijkheid.
Vanaf die dag wist ik dat ik ben wie ik DENK dat ik ben en was dat waar ik me in ging oefenen.
Die vrouw in de sportschool, die ken ik namelijk.
Die vrouw dat ben ik.
Ik heb nooit intensief gesport om slank te worden.
Ik was vooral heel goed in niet eten. Maar wel net genoeg dat ik niet al te veel gezeur van anderen kreeg. Ik ben rond mijn 14e gaan roken zodat ik daarmee mijn honger kon onderdrukken en hoewel ik nooit echt gevaarlijk dun ben geweest, op mijn lichtst was ik rond de 48 kilo, was mijn eetpatroon alles behalve gezond. En mijn zelfbeeld al helemaal niet. Ik weet hoe het is om in de spiegel te kijken en niks moois te zien. Ik weet hoe het is om alleen dat ene te zien. Die te brede dijen. Dat te hoge voorhoofd. Die bovenbenen die te dik zijn. Hoe het is om alweer een nieuw gaatje bij te maken in je broekriem en nog in de spiegel niet te zien hoe dun je bent.
Ik weet hoe het is om de stukjes van je rijstwafel af te breken zodat je er lang over doet en het net is alsof je lang zit te eten. Om aan het einde van de dag terug te kijken op hoe weinig je gegeten hebt en daar trots op te zijn. ‘ik heb de hele dag niks gegeten, joehoe!’
En ik weet helaas ook het is om jezelf te straffen als het een keer niet gelukt is. ‘Vind je het gek dat je moddervet bent stomme koe!’
Dit alles gaat door me heen terwijl de vrouw met een lege blik haar slanke maar stramme lichaam rekt en strekt. Ik kijk haar na als ze buiten op de fiets stapt en hoop dat ik het mis heb, dat ze gewoon dun is en ik me de lege blik en uitstekende botten heb ingebeeld. Dat ze thuis tevreden onder de douche gaat staan, zichzelf erna insmeert met een lekkere olie en daarna liefdevol aankijkt in de spiegel.
Inmiddels zit ik allang al weer thuis op de bank. Ik heb een kom muesli voor mezelf gemaakt en geniet daar van. Plantaardig eten was voor mij eigenlijk een soort redding besef ik opeens. De enige manier voor mij om slank te zijn op het gangbare dieet is namelijk door constant calorieën te tellen, balansdagen in te plannen en eigenlijk gewoon altijd honger te hebben en van dieet naar dieet te hopsen. De calorie dichtheid van dierlijke producten is namelijk vaak zo hoog dat je er maar weinig van kunt eten terwijl je drie a vier keer zoveel in volume kunt eten wanneer je het bij groente, fruit, aardappelen en granen houd!
Ik vind het niet gek dat zoveel vrouwen worstelen met hun gewicht en dat koolhydraatarme diëten zo in trek zijn. Eindelijk kun je veel eten en toch afvallen!
Het grote verschil met een plantaardig dieet is dat het eerste op de lange termijn niet gezond -en niet vol te houden is. Koolhydraten zijn de primaire bron van energie voor je hersenen. Zonder koolhydraten word je kribbig, heb je weinig energie en dankzij de ketonen krijg je een soort griepverschijnselen. En ook sporten, een belangrijke factor als je gewicht wilt verliezen, is nauwelijks te doen zonder de energie van koolhydraten. Er komt een moment dat je weer koolhydraten moet gaan eten en dan? Als je niks blijvends aan je eet-en leefpatroon veranderd hebt zul je dus ofwel weer aankomen (zoals bij de meeste mensen gebeurt na een dieet) ofwel je gaat de rest van je leven calorieën tellen en heel weinig eten.
Een plantaardig dieet is eigenlijk geen dieet. Niet in die zin van het woord.
Het is een manier van eten en van leven die je je eigen moet maken maar na verloop van tijd vanzelf gaat en waarbij je je door de juiste balans van eiwitten, koolhydraten en vetten gewoon energiek zult blijven voelen. Je hebt geen dierlijke vetten of eiwitten nodig dus kun je het je hele leven vol houden.
Ik weet nu dat voor mij mijn eetstoornis niet alleen te maken had met mijn verwrongen zelfbeeld, mijn behoefte aan controle en het feit dat we in de media gebombardeerd worden met zogenaamd perfecte lichamen waar je zelfs als jonge vrouw niet aan kunt voldoen.
Mijn eetstoornis had ook te maken met aangeleerde verkeerde gewoonten. Gewoonten die veel van ons normaal vinden. Gewoonten die ons niet echt voeden maar ook niet vullen omdat we simpelweg niet genoeg kunnen eten zonder er dik van te worden.
Als jij in die situatie zit. Als jij jezelf elke dag weer restricties oplegt en pas blij bent wanneer je minder dan 1200 (1000,800, vul maar in) calorieën hebt gegeten dan hoop ik dat je plantaardig eten een kans wilt geven. Kijk maar eens hoeveel je kunt eten om 1200 calorieën plantaardig voedsel te eten!
En wat zul je je dan beter voelen!
De energie die plantaardige koolhydraten je geven is pure levensenergie!
En alleen dat al is het waard. Gun het jezelf om te leven!
Dan heeft een kilo meer of minder ook geen vat meer op je humeur. Je hebt wel wat beters te doen.
Boven alles hoop ik dat je de volgende keer dat je in de spiegel kijkt beseft dat je voor een groot deel zelf bepaald wat je ziet.
Zoals de onlangs overleden Wayne Dyer zei:
