Je kan nog zo puur eten en leven en denke, sommige dagen gaat het gewoon even niet.

Zo had ik vanmorgen de wekker extra vroeg gezet om te gaan hardlopen voordat het hele huis wakker is. Iets wat ik trouwens elke drukbezette moeder kan aanraden. Even dat halfuurtje voor jezelf, in de buitenlucht, voordat je begint aan het wakker maken, trommeltjes, schooltassen, tandenpoetsen, en van die dingen….

Het maakt een wereld van verschil.

Maar goed, vanmorgen dus. Ik ben vroeg wakker. Veel te vroeg, dus ik besluit de wekker te verzetten en proberen weer in slaap te vallen. Dan vanmiddag maar even hardlopen. Of zo.

Maar ik kan de slaap niet vatten. Dan toch maar eruit, besluit ik. En dat doe ik. Maar als ik na het toiletbezoek op de kok kijk is het al te laat….. Shit. Nou ja. Ik ben evengoed lekker vroeg op, dan maar ervoor zorgen dat alles op tijd klaar is en ik ook eens vroeg kan ontbijten en als de kinderen naar school zijn, hoppa aan het werk!

Dat ebook moet af!!

Oke, kind wil niet naar school. Meer dan dat. Het staart me met grote betraande ogen aan vanuit een bleek gezicht, met grijze wallen boven zijn sproetjes.

Ja maar. Het is BSO dag. Ofwel, dit is MIJN dag. Ofwel. NEEEE!

Goed. Dit kan best. Dit kind doet niets liever dan in een hoekje op de bank kruipen als het ziek is dus daar heb ik heus geen last van. En is dit niet juist waarom ik vanuit huis wil werken? Zodat ik er kan zijn wanneer dat nodig is. Zoals nu. Nu ben ik dus nodig.

Thuis gooit de kpn monteur nog meer roet in mijn o zo pure eten. Overleg is er nodig, en geboor, en uitleg. Maar he. Ik klaag niet, ik heb weer tv en internet. Dat het inmiddels 11 uur is en ik nog geen letter op papier heb geeft helemaal niks hoor. Natuurlijk niet. Dat haal ik vanavond wel in,  ja toch?

Als ik bij de AH ben aangekomen heb ik ze alweer bij elkaar geraapt hoor. Mij maak je niks.
En kijk eens, prei in de bonus, precies wat ik nodig heb! Het begint nu al weer mee te zitten. Ik had ook al een teken gehad: 222 op mijn mobiel, wat zoiets betekent als; maak je geen zorgen, er word gewerkt aan een oplossing, alles komt goed!
Zie je wel, het komt nu al goed!

De appels die ik wil zijn op. Maar de alleraardigste vakkenvuller gaat wel even kijken en komt terug met een kist Elstars. Ook dit zit mee. Met een zak vol appels loop ik richting weegschaal. Straks als ik thuiskom zet ik een kop thee en dan produceer ik me toch een geniaal stukje tekst, let maar eens op! Ik ga vanmiddag voor een hele dag aan werk verzetten. Ik supervrouw!
En dan voel ik hoe ik de grip verlies. Mijn rechtervoet schuift oncontroleerbaar vooruit. Ik roep nog iets in de trant van ohohohoh, maar er is niks meer aan te doen, het onvermijdelijke is al ingezet en niet veel later lig ik plat op mijn derrière. Midden in de AH. Jawel.

Nee hoor. Niks aan de hand. Ik schrok alleen maar.
De aardige vakkenvuller ruimt de platgetrapte pruim of wat de boosdoener ook is van de grond en vervolgt zijn dag.
Ok. Als ik straks thuis kom neem ik een kop thee en dan misschien maar even niks.
Is dat niet wat ik mijn klanten probeer mee te geven?
Luister naar de signalen van je lichaam, van je emoties. Je emoties zijn de graadmeter van hoe je in verbinding staat met je Pure zelf. Wanneer die verbinding sterk is voel je optimaal, zit je in de flow, gaat het vanzelf. En als die verbinding verstoord is, nou dan niet dus.

Ik zit. Ik drink thee.
En ik besef dat het een gevecht was.
Ik zei nee tegen het vroeg wakker zijn.
Nee tegen mijn kind dat thuis wilde zijn.
Nee tegen de monteur, mijn banksaldo, nee tegen de tijd die onvermijdelijk voorbij schrijdt.
Nee tegen hoe het is.

Wanneer je in gevecht gaat met hoe de dingen nou eenmaal zijn, verlies je beslist het contact met je bron, je pure zelf. negatieve gedachtes en gevoelens komen dan op.

Ik zit. Ik drink thee. Ik adem.
Mijn e-book komt vanavond aan de beurt. Nu eerst de relatie met mezelf herstellen en JA zeggen tegen hoe het is. En terwijl ik dat zeg voel ik de onrust wegglijden, de frons in mijn voorhoofd ontspannen en mijn lijf verzachten.

Puur leven is JA zeggen!