De eerste persoon aan wie ik vertelde dat ik plantaardig wilde gaan eten zei; ik ga er maar vanuit dat dit een tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering is. Of in ieder geval zoiets. Ik herinner me ook nog iets over bleke, magere, sacherijnige veganisten. In ieder geval kwamen alle vooroordelen in enkele zinnen op tafel. He was not amused.
De beste man bedoelde het niet slecht hoor. Hij was notabene zelf al jaren vegetariër, veel langer dan ik! Ik denk dat hij onze wijn met kaas avonden in het water zag vallen.
En ja die waren ook heel gezellig, maar konden die niet ook gezellig zijn met humus? Guacemole? Rucola pesto? Een ander hapje…
Ik heb zelf enorm geworsteld met het thema anderen niet tot last willen zijn. En ook met niet ‘anders’ willen zijn. Die ene persoon op het etentje waarvoor er iets anders gemaakt moet worden. De gene die altijd nee zegt als de schaal met worst wordt door gegeven. Die dingen. Een stukje daarvan stamt uit mijn jeugd. Vanaf mijn 13e ben ik opgegroeid in pleeggezinnen en ik nam de overtuiging dat ik anderen maar tot last was daaruit met me mee. Het werd dus een doel op zich om ‘anderen niet tot last te zijn’.
Erg vermoeiend voor mezelf én voor anderen kan ik je vertellen.
Toen ik een jaar of tien geleden voor het eerst besloot vegetarisch te gaan eten, gewoon omdat ik erachter kwam hoe het er in de bio-industrie aan toe ging, kende ik verder geen enkele andere vegetariër. In mijn familie en vriendenkring toentertijd was eten altijd erg belangrijk. Wanneer we samen kwamen gingen we gourmetten, bbq-en, uit eten bij grill restaurants en we organiseerden spelletjes avonden die altijd vergezeld gingen met de nodige wijn en hapjes.
Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht mijzelf buiten de groep te plaatsen en dus was ik een soort vegetariër tot aan de voordeur.
De reden dat ik dit deel is dat ik weet dat veel vrouwen het ontzettend moeilijk vinden om iets te vragen voor zichzelf, om op te komen voor iets dat ze willen. En in het specifieke geval van plantaardig eten zijn ze bang om anderen tot last te zijn met hun dieet.
En ik erken dat probleem. Dat kan ook ontzettend lastig zijn. Niemand wil moeilijk doen. Dat is ook nooit de intentie wanneer je een lifestyle verandering probeert te maken.
Ik weet ook dat verandering van dieet flinke emotionele reacties kan oproepen bij anderen. Zo herinner ik me nog hoe erg mijn nieuwe geliefde baalde dat hij niet ‘gewoon’ kaaspasta voor me kon koken, of kaasjes voor bij de wijn halen of…. Ook hij was al jaren vegetariër maar plantaardig? Dat vond hij maar extreem, overdreven.
De reden dat het mij dit keer wel gelukt is, in tegenstelling tot die vegetarische periode 10 jaar eerder is dat ik dit keer echt de verantwoordelijkheid had genomen voor mijn eigen leven. In het Engels zou je kunnen zeggen: Own your life!
Wat zich laat vertalen tot iets als; wees eigenaar van je eigen leven.
Dat eigenaarschap stelde me in staat om ten eerste helemaal achter mijn eigen keuzes te staan. Ik weet waar ik het voor doe!
Ik wil gezond oud worden! Ik wil me op mijn best voelen, ALTIJD! Ik wil onderdeel zijn van de oplossing van onze milieu problemen, en ik wil dat er geen dieren hoeven te sterven voor mijn eten. en DAAR IS NIKS MIS MEE!
Ten tweede maakt eigenaarschap ook duidelijk over welke dingen je géén eigenaarschap hebt. Zoals de reacties van anderen, en waar iemand wel of geen last van heeft.
Hoe vervelend ik het ook vond voor mijn nieuwe, prille liefde dat hij mij niet kon verwennen op de manier die hij gewend was, het was niet mijn probleem. En om een klein geheimpje te verklappen…soms vind ik het ook best leuk om mensen uit hun comfortzone te halen. Bedenk maar eens wat anders. Vul je avond maar eens anders in, ontdek maar eens een heerlijke raw vegan taart recept!
Van de heftigere reacties schrik ik inmiddels ook niet meer. Ik vind het eerder erg interessant. En ik onderzoek met de mensen die ik help ook graag alle emotionele bindingen die ze zelf hebben met voedsel.
De sleutel is dus volgens mij echt de verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes.
Natuurlijk betekent dat niet dat iedereen zich vervolgens maar aan moet passen. Als het ergens echt een probleem is, neem dan je eigen eten mee, maar zorg er natuurlijk wel voor dat het iets heel erg lekkers is en je genoeg hebt om te delen! Als er een etentje is, bel dan zelf het restaurant. En als iemand echt z’n best heeft gedaan en aan komt zetten met vega balletjes die je normaal nooit zou eten dan ben ik de eerste om uit beleefdheid toch een hapje te nemen.
Zoek hierin je eigen weg. Ik ken mensen die onder bepaalde omstandigheden afwijken van hun dieet en mensen die geen enkele concessie doen. Je kunt daar ook in groeien.
Ik heb nog een periode buiten de deur kaas gegeten om het zowel mezelf als anderen makkelijker te maken. Na een tijdje ging het me te veel tegen staan en nu is de enige concessie die ik nog doe olie. Thuis eet ik geen olie, maar buiten de deur ben ik daar soepeler in. Wees voor jezelf duidelijk in je keuzes zodat je ook niet elke keer hoeft te bedenken wat je wel of niet gaat doen. Dat is voor anderen ook wel zo helder.
Ga vooral niet te veel uitleggen, tenzij men er naar vraagt, en verwacht ook niet dat iedereen er rekening mee houd. Zorg er gewoon zelf voor dat je elke keer zo gezond mogelijke keuzes maakt en na verloop van tijd zal de angst vanzelf minder worden. Als ik ergens heen ga en ik weet dat er weinig gezonde keuzes voor mij zullen zijn zorg ik er meestal voor dat ik van te voren goed eet en dat ik eventueel nog iets bij me heb voor op de terug reis.
Ook dat is eigenaarschap. Het is JOUW leven, JOUW lijf.
Er zullen plekken zijn waar het altijd lastig zal blijven maar er zullen ook vrienden zijn die het omarmen en zelf gaan experimenteren met de heerlijkste plantaardige recepten. Let maar op!
Oh en met die prille liefde is het ook goed gekomen. We zijn nog steeds samen en hij heeft inmiddels 1001 andere manieren gevonden om mij te verwennen.
